阅读

Ένας γέρος

Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ' ένας γέρος·
με μίαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.

Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνεια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμη, και λόγο, κι ομορφιά.

Ξέρει πως γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κοιτάζει.
Κ' εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθες. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.

Και συλλογιέται η Φρόνηση πώς τον εγέλα·
και πώς την εμπιστευόταν πάντα -- τι τρέλλα! --
την ψεύτρα που έλεγε· «Αύριο. Έχεις πολύ καιρό».

Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώση
καθ' ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.

....Μα απ' το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίστηκε. Κι αποκοιμάται
στο καφενείο ακουμπισμένος στο τραπέζι.

康斯坦丁·P·卡瓦菲斯 (1897)

一个老人坐在吵闹的咖啡馆后方，身体弯曲，桌上放着一份报纸，孤身一人。

在悲惨的衰老的绝望中，他想着自己有多少年没有享受过强壮而美丽，有话语权的时光。

他知道自己老了，能感受到，也能看到。然而他年轻时的时光仿佛就在昨天。多么短暂，多么短暂。

他想着谨慎是如何欺骗他的；他如何信任她，多么愚蠢！她撒谎说，“明天。总有明天。”

他记得自己控制的激情，以及自己错过的欢乐。如今，那些失去的机会嘲笑着他愚蠢的智慧。

但所有这些思考和回忆让他头晕目眩，他便在咖啡馆里昏昏欲睡，身体仍然弯曲地伏在桌子上。