阅读

Ένας γέρος

Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ' ένας γέρος·
με μίαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.

Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνεια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμη, και λόγο, κι ομορφιά.

Ξέρει πως γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κοιτάζει.
Κ' εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθες. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.

Και συλλογιέται η Φρόνηση πώς τον εγέλα·
και πώς την εμπιστευόταν πάντα -- τι τρέλλα! --
την ψεύτρα που έλεγε· «Αύριο. Έχεις πολύ καιρό».

Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώση
καθ' ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.

....Μα απ' το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίστηκε. Κι αποκοιμάται
στο καφενείο ακουμπισμένος στο τραπέζι.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1897)

一个老人坐在嘈杂咖啡馆后面的桌子旁，弯着腰，面前放着一份报纸，孤身一人。

在悲惨的衰老的绝望中，他想到自己很少享受那些他强壮美丽、有发言权的岁月。

他知道自己老了，他能感觉到，也能看到。然而，他年轻时的时光似乎就在昨天。多么短暂的时光，多么短暂的时光。

他想到智慧是如何戏弄他的；他如何信任她——多么愚蠢！——以及她如何撒谎说：“明天，总有明天。”

他记得他控制的激情，以及他错过的快乐。现在那些错失的机会嘲笑他愚蠢的智慧。

但是，所有的思考和回忆让他头晕目眩，他便在咖啡馆里昏昏沉沉地睡着了，伏在桌子上。